Zonguldak pahalı.
Ülkemiz pahalı.
Pahalılık nereye kadar.
Pahalılığa alıştık diyebiliriz.
Pandemi ve salgın son iki yılda hayatımızı alt üst etti.
Nefes alamadık dersek yeridir.
Tabi ki ülkemiz ekonomik olarak çok zorlandı.
Çok büyük maddi gelir kayıplarına uğradık.
Turizm.
Sanayi.
Üretim.
Her türlü kayıpları çok güçlü yaşadık.
Salgın hastalık sonrası küresel ekonomik kriz devam etti.
Ülke ekonomik politikaları.
Döviz ateşi.
Peşine gelen pahalılık.
Her şeyi alt üst etti.
Ve son olarak Ukrayna – Rusya savaşı her şeyin tuzu biberi oldu.
Tabi ki Avrupa darmadağın.
Türkiye ise bu konuda hayatın pahalığını çok güçlü gördü.
Her şeyimiz pahalandı.
Mazot
Akaryakıt.
Gaz.
Doğalgaz.
Elektrik.
Döviz.
Kömür.
Yiyecek.
İçecek.
Gıda.
Hayat müthiş pahalandı.
Bir de her şeyimiz ithal maşallah.
Buna rağmen ihracatta rekorları da kırıyoruz.
Ve Türkiye’de mazot 25 TL yi zorluyor.
Benzin aynı oranda yarışıyor.
Gaz on TL geçti.
Daha ne diyelim.
Her şey çok pahalı.
Yağ kıtlığı bile savaş yüzünden olduğu söyleniyor.
Gemiler geliyor diyerek bayram yapıyoruz.
Biz niye üretemiyoruz.
Tarım politikamız yok mu?
Her yerimiz bereketli topraklar.
İşleyemiyoruz mu?
Sadece domates.
Narenciye.
Patates.
Soğan.
Başka yok mu?
Tarımda Akdeniz.
Çukurova.
Mersin.
Ege.
İç Anadolu.
Güneydoğu Anadolu.
Hepsi çok bereketli topraklara sahibiz.
Trakya ayçiçeğin merkezi.
Marmara çok daha bereketli.
Karadeniz batı, Orta ve doğu tarım adına çok ama iyiyiz.
Hem de dünya ölçeğinde.
Fındık.
Çay.
Tütün .
Ne istersek var.
Her ne kadar tütün yasaklandıysa da.
Tütün adına bir çok toprağımız var.
Doğu Anadolu’ da dahil.
Tüm bölgelerimiz bereketli topraklar.
Sadece tarım değil.
Orman.
Hayvancılık.
Maşallah her şeye sahibiz.
Buna rağmen hayat çok pahalı.
Niye pahalılık.
O kadar yüksek zamlar yapıldı.
Emekli.
İşçi.
Memur.
Asgari ücretli.
Herkesime zam yapıldı.
Zamlar gerçekleşti.
Sonuç olarak tüm zamlar eridi ve gitti.
Türkiye pahalılığı bir şekilde yaşıyor.
Komşularda savaş var yaşıyor.
Kürsel kriz var yaşıyor.
Salgın hastalık var, yaşıyor.
Türkiye bir şekilde ekonomik krizleri her daim görüyoruz.
Yaşıyoruz.
Sonuç ülke olarak hep pahalılık yaşıyoruz.
Ne olacak?
Taksiler yüzde yüz pahalandı.
Toplu taşıma neredeyse altı ve yedi tl ye yol alıyor.
Otobüsler.
Şehirler arası yolculuklar.
İstanbul 200.
Ankara 150.
Uçak daha ucuz.
Gemi ucuz.
Demiryolu ucuz.
Akaryakıt çok pahalı çok.
İthal denince.
Ülke olarak işimiz çok zor.
Yerli malı yurdun malı.
İnşallah kendi kendimize yeteriz.
Coğrafyamız çok zorlu.
Ülkemizin ekonomisi de çok kırılgan.
Gidişat nereye?.
Bakalım çok daha iyi gümlere.
İnşallah yol alırız.
Bu gidiş iyi değil.
Halkın alım gücü nerdeyse dip yapıyor.
Dibin dibini gördüğümüz an sonumuzun geldiği andır.
Bakalım daha ne kadar dayanabileceğiz.
Savaş bitince önümüze ne çıkacak?
