Nihayet.
Demiryolu yolculuğumuz başlıyor.
Bu nasıl bir anlayış.
Tam 12 yıldır Ankara’ya Demiryolu ile ulaşım yok.
Zonguldak mahrum.
Zonguldak kayıp.
Hep neyimiz ile övünürüz.
Demiryolu ağımız var mı?
Var.
Havayolu ağımız var mı?
Var.
Karayolu ağımız var mı?
Var.
Denizyolu ağımız var mı?
Var.
Gerçi denizyolu ile ulaşımı yolcu bağlamında uzun zamandır gerçekleştirmiyoruz.
Unuttuk diyebiliriz.
Demiryolu ise son 12 yıldır hayatımızdan çıktı.
Sadece Karabük – Zonguldak arasında var.
O da üç saat.
Git git bitmiyor.
Dur v e kalk bitmiyor.
Nihayet müjde geldi.
Zonguldak – Ankara tren yolculuğu başlıyor.
Turist geziler olarak start alıyor.
Müjde gibi.
Olsun.
Buna da şükür.
Nihayet demiryolu ağımız Zonguldak –Ankara bağlantısı başlıyor.
Start alıyor.
Geç oldu.
Çok ama çok geç oldu.
Neden?
Niçin?
Sorgulayamıyoruz.
Birileri olmayan havalimanını kendi yaptığını ve açtığını söylerken.
Birleri de herhalde demiryolunu da ben açtım der herhalde.
Kim derse desin.
Ama Zonguldak – Ankara arası tren yolculuğunun olmaması yakışmıyordu.
Yıllar önce mavi treni bile görmüş Zonguldak.
Tam 12 yıldır tren ile irtibatı kesilmiş Zonguldak.
Neye rağmen .
AB projesi kapsamında tam 365 milyon dolar harcandı.
Hemen hepsi hibe.
Parasal olarak 700 milyon TL. o zamanlar adına.
Ülkemizde 100 milyon üstü bir katkı koydu.
Yaklaşık 850 milyona mal oldu.
Çoğu da hibe kredi.
Buna rağmen.
Zonguldak – Karabük bitirildi.
Uzun süren bir çalışma ile bitti.
Demiryolu yenilenmesinde Zonguldak çok süre bekledi.
Karabük ve Zonguldak buluştu.
Şimdi ise Ankara – Zonguldak buluşuyor.
Nihayet diyorum .
Ne çok nihayet sözlerini kullanıyoruz.
Artık kullanmalıyım.
Nihayet değil.
Zamanında işleri yapıp ve hizmete geçirelim.
Ankara ve Zonguldak buluşması sağlandı.
Demiryolu yolculuğumuz turistlik seyahatlerle start alıyor.
Nihayet ve nihayet.
